Świetlik

Była sobie pani staruszka. I umarła.

I był pies staruszek.

Nie umarł, za to dobra rodzina wyrzuciła go na ulicę.

Tysiące, dziesiątki tysięcy takich historii można usłyszeć od pracowników schronisk.

Psie staruszki po utracie kochanego człowieka i domu szybko umierają w betonowych boksach schronisk. Albo zostają usypiane pod pretekstem chorób czy niepełnosprawności, albo zagryzane przez silniejszych towarzyszy niewoli.

Bardzo nieliczne mają szczęście i zostają wypatrzone i adoptowane przez nowy dom.

Świetlik  po śmierci swojej pani trafił do dość ponurego przybytku, w którym przetrwał jakoś przez pół roku.

Przyjechał przerażony i z kulejącą łapką.

Przez pierwsze dni przyglądał się wszystkim nieufnie i chował się pod stołem.

Z dnia na dzień na pyszczku pojawiał się coraz śmielszy uśmiech.

Świetlik czuje się już w domu swobodnie, szczególnym uczuciem darzy Pana Tymianka

i kiedy tylko się da, siedzi przytulony do jego nóg.

Witaj w domu, Świetliku!