Czwarta świeczka urodzinowa

 

Fundacja "Dom Tymianka"

obchodzi dzisiaj czwarte urodziny!

Cztery lata radości i smutków.

Ja dobrze, że ich ślady zostają na blogu tymiankowym.

Tyle wspomnień i wzruszeń,

tyle ukochanych stworzeń,

tyle jeszcze nadziei na przyszłość!

 

A tak było 4 września 2015 roku.

Poranny długi deszcz był pierwszym urodzinowym prezentem.

Drugim - aż półtorej godziny mocnego porannego snu Ori w takt deszczu 

(niewypuszczone w porę Wzruszacze zostawiły też kilka prezentów na podłodze, więc Ori zaczęła obchody jubileuszowe od szmatek i wiaderek)

 

 

 

 

 

Może ktoś zechce sprawić Wzruszaczom urodzinowy prezent?

Napełnić miseczkę, pomóc opłacić rachunki w lecznicy, kupić lekarstwa (i tak dalej i bez końca)?

Fundacja „Dom Tymianka”

Kołaki Kwasy 8

06-406 Opinogóra Górna

52 1090 1694 0000 0001 1684 9209

paypal: fundacjadomtymianka@gmail.com

Od czterech lat nieustanną troską Ori jest, czy jutro będzie za co kupić jedzenie dla Wzruszaczy.

Ta troska jest bardziej męcząca niż codzienna ciężka fizyczna praca związana z opieką nad Wzruszaczami.

Dlatego nie jest w stanie z siebie wykrzesać jubileuszowego przemówienia przy stole z paprotką.

Zamiast przemówienia:

Dziękuję Przyjaciołom za cztery lata obecności i wsparcia.

Bez Was nic nie byłoby możliwe! 

 ŚPIESZMY SIĘ KOCHAĆ WZRUSZACZE!

 

Pamiętacie Lucusia Trójłapka?

 

 Czy ktoś pamięta jeszcze Lucusia Trójłapka?

W czerwcu został zabrany z łańcucha ze zmiażdżoną łapką, 

a potem dwa miesiące spędził w lecznicy.

Życie Lucusia udało się uratować, łapki - nie.

Lucuś już od dwu tygodni mieszka w domu Tymianka.

Z przerażonego, smutnego pieska szybko przeistoczył się w radosną, rozbawioną i rozbieganą kulkę.

Jest niesamowicie dzielny i mądry.

I śliczny!

 

 

 

 

 

 

 

Gospoda "Pod Orionem"

W gospodzie „Pod Orionem”

przed zmierzchem czas jest złoty

jak masło roztopione,

jak jaskier albo motyl.

Orion ma złote oczy

jak zanurzone w miodzie.

Uśmiechu złoty kolczyk

migocze w nich na spodzie.

Czasem sygnałem krótkim

zadźwięczy smutku dzwonek,

lecz Orion wszystkie smutki

wymiata stąd ogonem.

Tylko jeden wierszyk napisałam o Orionie, Wierszyczek. 

Bo Orion był psem o złotej sierści, złotych oczach, powietrze przy nim nabierało złotawego sierpniowego koloru.

Orion umarł w nocy. W domu, we śnie.

To rodzaj śmierci, jakiego życzyłabym sobie dla każdego Wzruszacza, gdybym w ogóle życzyła sobie dla nich śmierci.

Miał trzynaście lat i siedem miesięcy. Był jednym z niewielu psów, którego datę urodzin znałam dokładnie: 11 stycznia 2002. Przyniosłam go domu, gdy miał pięć tygodni.

O ponad trzynastu latach wspólnego życia mogłabym napisać gruby i chyba pasjonujący tom.

Mojemu życiu przydarzyło się prawie wszystko, co przydarzyć się może.

I we wszystkim był Orion. Nuka, Miłek. Każde z nich umarło, mając mniej więcej trzynaście i pół roku.

Orionie Patisonie, tylko Ty umarłeś nagle, bez ostrzeżenia, jakie dałaby choroba. Byłeś jak zawsze wesoły, sprawny, nieznośny. Trochę, odrobinę staruszkowy, więc zaczynałam z obawą myśleć, że może za rok lub dwa Cię utracę. 

Nie pożegnałam się z Tobą, to będzie najbardziej bolało.

Nie wierzę w śmierć, wierzę w rozstanie, które kiedyś się skończy.

Nie pozwoliłeś się ze sobą pożegnać, ale wiem, że będziesz na mnie czekał jak zawsze, kiedy ośmielałam się wyjść z domu. A kiedy przyjdę, szarpniesz mnie za rękaw, żeby ukarać za bezsensowną nieobecność.