Gospoda "Pod Orionem"

W gospodzie „Pod Orionem”

przed zmierzchem czas jest złoty

jak masło roztopione,

jak jaskier albo motyl.

Orion ma złote oczy

jak zanurzone w miodzie.

Uśmiechu złoty kolczyk

migocze w nich na spodzie.

Czasem sygnałem krótkim

zadźwięczy smutku dzwonek,

lecz Orion wszystkie smutki

wymiata stąd ogonem.

Tylko jeden wierszyk napisałam o Orionie, Wierszyczek. 

Bo Orion był psem o złotej sierści, złotych oczach, powietrze przy nim nabierało złotawego sierpniowego koloru.

Orion umarł w nocy. W domu, we śnie.

To rodzaj śmierci, jakiego życzyłabym sobie dla każdego Wzruszacza, gdybym w ogóle życzyła sobie dla nich śmierci.

Miał trzynaście lat i siedem miesięcy. Był jednym z niewielu psów, którego datę urodzin znałam dokładnie: 11 stycznia 2002. Przyniosłam go domu, gdy miał pięć tygodni.

O ponad trzynastu latach wspólnego życia mogłabym napisać gruby i chyba pasjonujący tom.

Mojemu życiu przydarzyło się prawie wszystko, co przydarzyć się może.

I we wszystkim był Orion. Nuka, Miłek. Każde z nich umarło, mając mniej więcej trzynaście i pół roku.

Orionie Patisonie, tylko Ty umarłeś nagle, bez ostrzeżenia, jakie dałaby choroba. Byłeś jak zawsze wesoły, sprawny, nieznośny. Trochę, odrobinę staruszkowy, więc zaczynałam z obawą myśleć, że może za rok lub dwa Cię utracę. 

Nie pożegnałam się z Tobą, to będzie najbardziej bolało.

Nie wierzę w śmierć, wierzę w rozstanie, które kiedyś się skończy.

Nie pozwoliłeś się ze sobą pożegnać, ale wiem, że będziesz na mnie czekał jak zawsze, kiedy ośmielałam się wyjść z domu. A kiedy przyjdę, szarpniesz mnie za rękaw, żeby ukarać za bezsensowną nieobecność.