niedziela, 27 lutego 2011

Słoneczna.Lutowa. Niedziela.


Bardzo zimna i bardzo słoneczna lutowa niedziela zmieniła szlachetne plany blogowe Ori.
Ori chciała się odnieść, podnieść temat psiej krzywdy trafnie puentowanej w komentarzach o biednej Sawie i ogólnie się ustosunkować, ale wobec takiej słonecznej niedzieli jest bezradna.
O poważnych sprawach pomyśli i napisze jutro.
Niektórzy spędzają takie niedziele przy kominku, niektórzy jednak (to znaczy, niektóra Ori) tkwią w kuchni przy psim rosole. A jeszcze inni niektórzy sądzą, że skoro Ori miota się między wielkimi garnkami, to miło będzie ułożyć się we wzorki na podłodze, bo wtedy Ori równocześnie miesza ryż, obiera marchewki i robi fotymianki i to bardzo śmiesznie wygląda.
Dobry jest taki czas jak miód i koniecznie trzeba go zamknąć w słoiku!

czwartek, 24 lutego 2011

Pożyczone szczęście


Proszę Państwa, oto Sawana - Arcymistrzyni Smutnego Spojrzenia. I jej historia: młodziutka i niemożliwie urocza Sawa mieszkała w schronisku w Ostrowi Mazowieckiej. W grudniu wypatrzyła ją tam Magda, właścicielka hoteliku dla psów goszczącego także psy Domu Tymianka.
Magda bowiem lubi sobie poszperać po schroniskach i uwalniać z nich najsmutniejsze pyszczki.
Tym, które nie mieszczą się już w jej domu, znajduje inne dobre domy i ma do tego znakomitą rękę.
Sawana okazała się bardzo inteligentnym, radosnym, bardzo spragnionym kontaktu z człowiekiem psem.
Szczęście nadal jej sprzyjało, bo wkrótce słodki smutny pyszczek podbił serce polskiej rodziny mieszkającej w Niemczech. Magda i jej mąż, po wcześniejszym telefonicznym "przemaglowaniu" przyszłych opiekunów odwieźli Sawę do nowego domu, z którego przez kolejne tygodnie płynęły maile, zdjęcia i opowieści o niezwykłej mądrości, łagodności, urodzie suczki.
Ori cieszyła się równie mocno szczęściem Sawany i cieszyłaby się nadal, gdyby kilka dni temu Magda nie odebrała telefonu od kochających opiekunów suni.
Nadali treściwy komunikat: albo pani Magda natychmiast przyjedzie po Sawę, albo oni odwiozą ją do  najbliższego schroniska po polskiej stronie. Podali także bardzo poważny powód - otoż Sawa zostawiona przez kilka godzin sama w domu, SZCZEKA.
Przez ponad dwa miesiące Sawana - nowa zabawka - była nieustannie rozpieszczana i nie zostawiano jej samej. Ponieważ ani w hoteliku ani tym bardziej w schronisku, nigdy nie bywała sama, zareagowała lękiem i wołała szczekaniem o pomoc. "Państwo" nie przyjmowali rozsądnych tłumaczeń i rad Magdy,
zobowiązali się tylko do przywiezienia suczki do Warszawy.
Tym samym spuśćmy zasłonę milczenia na te żałosne kreatury i spójrzmy raz jeszcze w ciemne jak ziarenka kawy oczy Sawany. Po powrocie do hotelowego kojca będą jeszcze smutniejsze.


Wiele psów zostaje skrzywdzonych wielokrotnie. Wyrzucane przez pierwszych "właścicieli" czekają w schroniskach czasem przez długie lata na największe psie szczęście - Własnego Człowieka.
Pewnego dnia zjawia się ten Wytęskniony, zabiera psa do pałacu z pełną miską i codziennym drapaniem za uchem, a jeszcze innego kolejnego dnia Wymarzony okazuje się katem, który bije, porzuca, przywiązuje sznurem do drzewa w lesie, albo odwozi do schroniska.
A Los jest tak okrutny, że pies nie umiera od razu ze smutku, tylko umiera po kawałku, powoli, przez dnie, miesiące i lata. Tak umierał w schronisku mały Kiciuniek.


Kiciuniek doczekał się na swoją Ori. Czekał przez 14 lat.
Może dzięki Tobie Sawa nie umrze ze smutku?


P.S. Zdjęcia są własnością schroniska w Ostrowi Mazowieckiej.

wtorek, 22 lutego 2011

Tu biuścik zachwyci, tam nóżka...


... bo nie ten, bo nie ten już wzrok! Tak przynajmniej twierdzili Starsi Panowie Dwaj.
Staruszek - Prawdziwy Dżentelmen jednakowoż, nawet przy słabym wzroku dysponuje wszak węchem i ogólnym wyczuciem kobiecej urody, prawda?

poniedziałek, 21 lutego 2011

Lirycznie



Istnieją w życiu kotów z domu Tymianka mroczne chwile zwane przerwami między posiłkami.
Te długie smutne godziny rozświetla niekiedy promiennie zachodzące słońce, które maluje na stęsknionych pyszczkach delikatne światłocienie.
Koty nie mają lirycznych natur i nie cenią smug i blasków na futerkach, ale pozwalają łaskawie cieszyć sobą oczy Ori, z nadzieją, że wzruszona ich urodą, wreszcie napełni puste od trzech godzin kocie miseczki.

niedziela, 20 lutego 2011

Niezbadane ścieżki uczuć


Koty nie lubią, kiedy zakłóca się ich święty spokój nowym psem. Obrażają się, prychają i patrzą ze zgrozą. Groza jest uzasadniona, bo bywa, iż nowy pies pobyt w domu zaczyna od ciągnięcia kota za ogon (Kiciuniek), albo rzuca się na te niewinne puszyste stwory z wielką paszczą (Saba).
Julka - najmilsza z miłych i najłagodniejsza z łagodnych - obdarza przyjaźnią wszystkie stworzenia, co jednak nie przekonało siedmiokota, który z wyżej wymienioną grozą uciekł na przeróżne blaty i półki
i wyrażał niechęć do potencjalnego wroga prychaniem i warczeniem.
I tu wkraczamy na niezbadaną krętość ścieżek, po kórych przechadza się miłość: Pączek zakochał się w Julce, opuścił burczącego sześciokota i zasypał nieco oszołomioną Julię dowodami uczuć ciepłych i milutkich w dotyku.

piątek, 18 lutego 2011

Jak Okruszek rządził w domu Tymianka


Kiedy luty staje się szary i brudny i mokry i smutny (i tego typu wyrazy), to na duszy też jakoś smętnie i tęsknie i buro i dusza zasnuta smutkiem snułaby się po polach niczym kujawiak, ale gdzie jej tam snuć się, skoro trzeba w domu psi rosół warzyć.
Dobrze przy tym powspominać Okruszka - radość życia wcieloną w malutkiego pieseczka!
I posłuchać, co nowego ma do powiedzenia Aniela przy Bramie Niebiańskiej.