Przytulić Kiciuńka

W domu jest najcudowniej, najcieplej, najnieporządniej, najniegrzeczniej, najhałasliwiej, najnieznośniej.
W domu mozna przytulić Kiciunka, a rano trudno się wygrzebać spod pięciokota, ktory najtroskliwiej opiekuje się swą ukochaną, wreszcie odzyskaną maskotką Ori (bo nikt jej za "panią" nie uważa, oczywiście)
Ulubiona maskotka zwierzątek z domu Tymianka wrociła wprawdzie mocno osłabiona i obolała, ale najważniejsze, że jest i mozna jej wreszcie wchodzić na głowę.
16 stycznia w domu Tymianka bylo wielkie święto z jedną świeczką na torcie - to znaczy, miało byc, ale Ori spędziła ten dzień podlączona do kroplówki zamiast do szampana - otóż, dokładnie rok temu przyjechał do nas Kiciuniek. Kiciuniek tak wówczas chory i slaby, że Ori drżala o każdy przeżyty przez niego dzień.
Rok, cały dobry rok z Kiciunkiem to trudna do opisania radość, chociaż radość tę rozumieją wszystkie osoby, ktore były w domu Tymianka i widziały rudego wzruszającego staruszka.

Kłopot stylistyczny.
Kłopot stylistyczny polega na tym, ze Ori chciałaby podziękować Przyjaciołom i zyczliwym osobom za to, co zrobiły dla niej w czasie choroby, co robią i co zapewne jeszcze robić będą, bo zły los tak całkiem jeszcze sobie nie poszedł. Dlaczego tutaj dziękować? Bo są to osoby, które czytają blog tymiankowy, a niektore piszą wlasne, bardzo lubiane blogi. Niektore z tych osób stanowczo zabroniły ori pisać i opiewać ich chwalebne czyny (szkoda). No to nie opieje.
Natomiast kłopot polega na tym, żeby podziękowania nie zabrzmiały jak na rozdaniu Oskarów.
To może lepiej poczekać na powrót nadwątlonych mocy intelektualnych? A jeśli nie wrócą?
No wlaśnie, kłopot.

Dobre nowiny o Podpiecznych
Seria szczęśliwych adopcji: we wlasnych domach są już Pączek, Leni, Bajka oraz malutki Okruszek!