Pożyczone szczęście

Proszę Państwa, oto Sawana - Arcymistrzyni Smutnego Spojrzenia. I jej historia: młodziutka i niemożliwie urocza Sawa mieszkała w schronisku w Ostrowi Mazowieckiej. W grudniu wypatrzyła ją tam Magda, właścicielka hoteliku dla psów goszczącego także psy Domu Tymianka.
Magda bowiem lubi sobie poszperać po schroniskach i uwalniać z nich najsmutniejsze pyszczki.
Tym, które nie mieszczą się już w jej domu, znajduje inne dobre domy i ma do tego znakomitą rękę.
Sawana okazała się bardzo inteligentnym, radosnym, bardzo spragnionym kontaktu z człowiekiem psem.
Szczęście nadal jej sprzyjało, bo wkrótce słodki smutny pyszczek podbił serce polskiej rodziny mieszkającej w Niemczech. Magda i jej mąż, po wcześniejszym telefonicznym "przemaglowaniu" przyszłych opiekunów odwieźli Sawę do nowego domu, z którego przez kolejne tygodnie płynęły maile, zdjęcia i opowieści o niezwykłej mądrości, łagodności, urodzie suczki.
Ori cieszyła się równie mocno szczęściem Sawany i cieszyłaby się nadal, gdyby kilka dni temu Magda nie odebrała telefonu od kochających opiekunów suni.
Nadali treściwy komunikat: albo pani Magda natychmiast przyjedzie po Sawę, albo oni odwiozą ją do  najbliższego schroniska po polskiej stronie. Podali także bardzo poważny powód - otoż Sawa zostawiona przez kilka godzin sama w domu, SZCZEKA.
Przez ponad dwa miesiące Sawana - nowa zabawka - była nieustannie rozpieszczana i nie zostawiano jej samej. Ponieważ ani w hoteliku ani tym bardziej w schronisku, nigdy nie bywała sama, zareagowała lękiem i wołała szczekaniem o pomoc. "Państwo" nie przyjmowali rozsądnych tłumaczeń i rad Magdy,
zobowiązali się tylko do przywiezienia suczki do Warszawy.
Tym samym spuśćmy zasłonę milczenia na te żałosne kreatury i spójrzmy raz jeszcze w ciemne jak ziarenka kawy oczy Sawany. Po powrocie do hotelowego kojca będą jeszcze smutniejsze.


Wiele psów zostaje skrzywdzonych wielokrotnie. Wyrzucane przez pierwszych "właścicieli" czekają w schroniskach czasem przez długie lata na największe psie szczęście - Własnego Człowieka.
Pewnego dnia zjawia się ten Wytęskniony, zabiera psa do pałacu z pełną miską i codziennym drapaniem za uchem, a jeszcze innego kolejnego dnia Wymarzony okazuje się katem, który bije, porzuca, przywiązuje sznurem do drzewa w lesie, albo odwozi do schroniska.
A Los jest tak okrutny, że pies nie umiera od razu ze smutku, tylko umiera po kawałku, powoli, przez dnie, miesiące i lata. Tak umierał w schronisku mały Kiciuniek.


Kiciuniek doczekał się na swoją Ori. Czekał przez 14 lat.
Może dzięki Tobie Sawa nie umrze ze smutku?


P.S. Zdjęcia są własnością schroniska w Ostrowi Mazowieckiej.