Gdy psie anioły schodzą na ziemię...

Te cudowne maleństwa pojawiły się na świecie po to, by wkrótce po urodzeniu utopić się w głębokiej, ohydnej kadzi pełnej cuchnących ścieków. Było ich dużo. Kilkanaście, może kilkadziesiąt, urodziły je porzucone w lesie, zagłodzone, zmęczone matki. Suczki ukrywały swoje dzieci pod stertami betonowych płyt, które ludzie zwalali na skraju lasu. Tuż obok zaczynał się teren należący do rzeźni miejskiej, a na nim zbiornik, a raczej betonowy basen na ścieki.
W Niebiosach długo przyglądano się obojętnie pieskom, które ginęły w śmierdzącej mazi, bo co to ostatecznie za różnica, jak umrze bezdomny pies. Na szczęście, odkąd przy Bramie Niebieskiej siedzi Aniela, przemyca do środka psie anioły, które kryją się skromnie w ostatnich rzędach chórów, ale czasem, czasem wymykają się na ziemię, kiedy psi płacz przebija się przez niebiański zgiełk.
Psie anioły w kremowych sukienkach mają delikatne ręce i trochę boją się pcheł, więc znalazły w mieście Anię i panią Ewę, które - naprawdę narażając życie w tym upiornym miejscu - i z wielkim trudem, w strugach apokaliptycznego deszczu, wyciągnęły spod betonowych stert osiem ocalałych szczeniaczków. Dwa z nich znalazły domek tymczasowy na miejscu, a sześć pozostałych psie anioły odesłały do Domu Tymianka. Psie anioły są sprytne po prostu!