Oto zimowy bukiet Podopiecznych prawie w komplecie.
Śnieżny Borys z ukochaną Lili, zamyślona, zawsze trochę smutna Tara, uroczy i nieśmiały mini-wyżełek Teddy, Misiek o tajemniczych wschodnich oczach, Bono wiecznie strojący miny i piękny uśmiechnięty Tosiek.
Z wyjątkiem Tośka, który spędzał życie przykuty do łańcucha (i którego "właściciel" szczęśliwie przeniósł się w zaświaty) i z wyjątkiem także połańcuchowej Daszy, wszystkie psy błąkały się, porzucone na ulicach miasteczek i na polnych drogach, przerażone, zagłodzone, często - jak Bono i Tara - ciężko chore.
Borys i Lili w czasie wspólnych wędrówek dorobili się ślicznej córeczki, która teraz rządzi w filii domu Tymianka, a być może, dzieci było więcej, tylko po prostu nie przeżyły.
Wena (nieobecna na tej sesji zdjęciowej) dla odmiany, została wraz z ośmiorgiem maleńkich szczeniąt zamknięta w opuszczonej komórce, żeby tam sobie spokojnie umarła z głodu. Troje dzieci istotnie umarło, reszta szczęśliwie ocalala, nabrała sił i od kilku miesięcy rozrabia we własnych domach.
Każdy pies ma za sobą tragiczną historię i każdą historię Ori opisuje do znudzenia w podobny sposób: "w ostatniej chwili", "cudownym zrządzeniem losu", "wielkie szczęście, że ktoś..." i tak dalej. Tych psich historii
przewinęło się przez Dom Tymianka ponad pięćdziesiąt i to jest tak, jakby się w pudełku miało pięćdziesiąt klejnotow, albo - jeszcze lepiej - czekoladek.
Po tym, jak Ori pokazała cudowną przemianę Daszy (no własnie, znowu cudowną, Ori musisz popracować nad słownictwem), otrzymała wiele komentarzy sławiących jej:
a) szlachetność
b) anielskość
c) nadzwyczajność
d) i takie tam
Bardzo słuszne uwagi, bardzo. Piszcie tak jeszcze. Nie omieszkjcie przy tym dodawać, że Ori jest ponadto wybitnie inteligentna, genialna w dowolnie wybranych dziedzinach, znakomicie gotuje i jest nimfą cudnej urody (nie widzieliście, więc co Wam szkodzi).
Póki jednak w Ori pęta się resztka uczciwości, musi uczynić ważne sprostowanie. Otóż, Dasza swą przemianę w pięknego i radosnego psa w stu procentach zawdzięcza swojej opiekunce w hoteliku, Małgosi.
Rola Ori w procesie doprowadzania Podopiecznych do zdrowia i kwitnącego wyglądu jest znikoma.
Przede wszystkim Ori oddaje się gwałtownej żebraninie (wyłudzaniu, wypraszaniu, wyjęczaniu) pieniędzy na utrzymanie Podopiecznych oraz sławieniu ich piórem i obrazem, czyli namolnemu pisaniu o nich, gdzie się tylko da i pokazywaniu ich jak najpiekniejszych fotografii.
Codzienny trud opieki, karmienia, czesania, uczenia chodzenia na smyczy przejmują opiekunowie hotelików i jak widać po stanie Podopiecznych, wykonują tę pracę znakomicie.
I tu dla Ori nieco gorzka pigułka do przełknięcia: kiedy odwiedza Podopiecznych, psy łaskawie pozwalają się głaskać i chwalić, raczą się nawet poprzytulać i pójść na spacerek, ale z miłoscią i wdzięcznością patrzą na swoich opiekunów, biedną Ori mając w nosie.
Ori wiele razy wyrażała wobec psów oburzenie, rzucając im prosto w te radosne błyszczące nosy przemówienia takiej mniej więcej treści: "Pucuś, ty głąbie, ja ci życie uratowałam, a ty mnie masz w nosie!",
a żaden z tych bezczelnych niewdzięczników nigdy nie zaprzeczył!
Ponieważ własne psy traktują Ori także w kategoriach pogłaszcz-nakarm-umyj miski-usmaż nalesniki, Ori doskonale zna swoją pozycję w stadzie i na skrzydłach swej rzekomej "wielkości" raczej się nie wzniesie.
