Maj znowu pierwszy

Dawno, dawno temu, kiedy Ori była całkiem malutka, pierwszego dnia maja miasto stawało się miejscem z bajki.
Na każdej ulicy stali sprzedawcy z pękami olbrzymich niebieskich, różowych, tęczowych balonów!
To nie były zwyczajne, głupie okragłe balony, o nie, były wąskie i długie, dłuższe nawet od Ori i miały uszy jak Plastusie albo wielkie nosy!
Dorośli w tamtych czasach byli mądrzy i specjalnie dla Ori wymyślili jakieś święto, żeby jej tata nie musiał iść do pracy, tylko mógł ją zabrać na spacer. Ten spacer dziwnie się nazywał - "pochód", ale to nie miało przecież znaczenia, ważne było to, że Ori z białymi kokardami na chudych kucykach i w ślicznym beżowym płaszczyku prawie nieprzytomna z zachwytu i radości, zbierała naręcza balonów z uszami i nosami!
Balony były naprawdę duże, Ori bała się, że ja uniosą w powietrze i oddawała je tacie, a sama trzymała taki najładniejszy. Miał pachnącą, mocno napiętą gumową skórkę, która tajemniczo chrobotała, kiedy się w nią lekko skrobało paznokciem...

Dzisiaj nieco starsza Ori, słuchając w radiu kłótni słuchaczy na temat, czy byli niegdyś ciemiężeni i zmuszani do uczestniczenia w pochodach pierwszomajowych, musi ze skruchą wyznać, że jej ojciec należał do tych zmuszanych. Pięcioletnia Ori ciemiężyła bowiem bardziej i skuteczniej niż jakikolwiek czynnik partyjny. A jej młody tata był zapewne jedynym mężczyzną, który w pochodzie zamiast flagi czy stosownego portretu z brodą dzierżył spory pęk balonów z nosami!


Pierwszy dzień maja 2012 roku Ori spędziła bez kokard i balonów, nie ciemiężąc Pana Tymianka,
w leciutkiej mgiełce żalu za balonami z nosem.
Mgiełka rozwiała się, gdy wieczorem gromada psich nosów i uszu otrząsnęła się z upalnego odrętwienia i rozpoczęła szaleństwo zabaw i gonitw.
Oto uszy i nosy, czyli Mufka, Nuka i Tymuś. I Tymuś!