Pełnia wiejskiego lata

Powoli znikają z pól maki i chabry, a kłosy pszenicy przestają cieszyć złotem na tle błękitnego nieba ( o ile błękitne niebo w ogóle się pojawi). Żniwa. Po żniwach dojrzeją jeżyny i pierwsze jabłka ( znowu ładna propozycja dyktanda), babie lato będzie snuć się po ścierniskach i tylko patrzeć, a rozjarzą się ogniska bosonogich pastuszków i nad pustymi polami popłyną smętne dźwięki fujarek ( nie, Ori nie zwariowała, ale mieszka w okolicy, którą umiłował Józef Chełmoński i jego duch wywołuje czasem u niej takie bredzenia).

To pełnia lata, która trwa tylko przez moment i znika, gdy stogi zboża wędrują do stodół.

Ori kocha tę porę roku i kocha spacery zakurzonymi polnymi drogami. Lipcowe kwiaty przekwitły, ale zaraz łąki pokryją się żółtą nawłocią.

Czasem w spacerach towarzyszył Ori miły sąsiad Karmelek i razem szli karmić zaprzyjaźnione koty, z tym, że przyjaźń Karmelka do kotów miała nieco odmienny charakter niż przyjaźń Ori...