Skrzaci pies wśród zeschłych liści

To już ostatnie chwile, gdy przyroda zachowuje przedwiosenne kolory, pojedyncze źdźbła trawy wyglądają na powierzchnię, za moment świat zazieleni się młodymi listkami i tym całym wiosennym bałaganem i na wiele miesięcy znikną ukochane brązy Ori. A na ich tle najlepiej widać, że mały Kiciuniek to pies, który wymknął się skrzatom z jakiegoś leśnego wykrotu i długo błąkał się po świecie, by wreszcie z posiwiałym pyszczkiem odnaleźć drogę do Ori.

Kiciuniek od połowy stycznia mieszka w Domu Tymianka. Przyjechał jako chudziutka, sfilcowana szmaciana laleczka, która nie reagowała na pieszczoty, nie rozumiała, po co jest brana na ręce i sztywniała z przerażenia, gdy Ori ją przytulala. Ożywiała się wyącznie na widok kotów, niestety, w celach niezbyt szlachetnych , gdyż koty były przepędzane z każdego miejsca i niekiedy gryzione w ogon. Triumf, jaki wówczas okazywał Kiciuniek, nasunął Ori podejrzenia, że był on niegdyś uczony nienawiści do kotów. Nie w schronisku, oczywiście, ale podczas długiego życia, ktore wcześniej spędził na ulicy. Powoli, bardzo powoli zaczął się przekonywać, że ciepły materacyk i pełna miseczka nie znikną z jego życia jak przelotny sen, a czas spędzony na kolanach Ori może być całkiem przyjemny. Teraz łazi za Ori po domu krok w krok, a kiedy wreszcie uda mu się ją nakłonić, żeby usiadła spokojnie w jednym miejscu, wzdycha uszczęśliwiony, robi serię zadowolonych "mlasków" - każdy właściciel psa zna takie "mlaski" - i zasypia z pyszczkiem ułożonym na łapce.

Spacery po ogrodzie są krótkie - biedne powykręcane łapki bardzo bolą. W poniedziałek Kiciuniek pojedzie na badania krwi, poniewaz są poważne podejrzenia, że cierpi na cukrzycę.

Wielka torba lekarstw jeszcze się zatem powiększy. Wielki ból sprawia Ori słuchanie jego świszczącego oddechu (efekt powiększonego mięśnia sercowego). Życie z tak chorym staruszkiem jest stale pełne obaw, czy nie nastąpi gwałtowne pogorszenie jego zdrowia. Nie wiadomo, czy będzie z Ori jeszcze przez kilka lat czy tylko przez kilka miesięcy.

Ale nawet, gdyby to miały być tylko tygodnie wspólnego życia, warto było pokochać staruszka i zasłużyć na jego nieśmiało okazywane uczucie.

Teraz tak lubiana przez Was porcja smrodku dydaktycznego: koleżanka Ori znalazła na ulicy bardzo starego, ślepego, umierającego psa. Był tak wycieńczony, że Monika obawiała się, iż nie będzie w stanie go uratować. Ori pocieszała ją z zapałem, że na pewno wszystko będzie dobrze, staruszkowi pomoże dobry lekarz i kochające ręce, że odzyska siły i chęć do życia podobnie jak Kiciuniek. Ori wybierała się na następny dzień poznać pieska. Nie zdążyła. Piesek umarł.

Lekarz zdiagnozował guz tarczycy, guz odbytu, ropę w zatokach wypływającą z oczodołów i nosa,

zwyrodnienia stawów z duzym bólem, zanik mięśni czaszkowych, zaburzenia mózgowo - nerwowe. Ori wylicza to nie z sadyzmu, chce zwrócić Waszą uwagę na to, jak potwornie i jak długo to stworzenie musiało cierpieć. Jeśli śmierć może być dobra, to miał dobrą śmierć, gdyż został uśpiony i odszedł, trzymany w ramionach przez Monikę.

Kiciuniek zdążył spotkać kogoś, kto go pokochał i zapewnił szczęśliwe życie. Tamten bezimienny mały, czarny piesek - nie...

Śpieszmy się, naprawdę śpieszmy się kochać zwierzęta!