Jesienna obfitość

Maleńka brązowa suczka z oczami jak wielkie mokre kasztany urodziła ośmioro dzieci w ogródku działkowym nad Zalewem Zegrzyńskim. Jakim cudem maleństwa przetrwały pierwsze dni życia na gołej ziemi w temperaturze spadającej w nocy poniżej zera, pozostanie tajemnicą Opatrzności.

Ktoś z sąsiednich działek zauważył pieski, dzwonił po rozmaitych fundacjach, które nie mogły lub nie chciały pomóc i w końcu metodą łańcuszkową trafił do Domu Tymianka. Wspaniałe dziewczyny, Marta i Kasia, pojechały pod wskazany adres i przewiozły psią rodzinę do hoteliku (Ori jako kobieta luksusowa nie prowadzi samochodu i z ciepłym Kiciuńkiem na kolanach organizuje takie akcje na odległość. Trzeba umieć się urządzić).

Malutka Tili w osobnym zacisznym hotelowym kojcu dzielnie opiekuje się dziećmi, zjada ogromne porcje karmy i jest nadzieja, że wkrótce z jej cudownych oczu zniknie to potworne przerażenie...

Pies, który patrzy na świat błękitnymi oceanami smutku, umierał pod płotem podwarszawskich Markach. Składał się z trudno policzalnej ilości ran, poszarpanego ucha, i z szarego, bardzo brudnego futerka. Wypatrzyły go wolontariuszki Vivy, zabrały do lecznicy, gdzie ucho zostało natychmiast operowane i gdzie dowiedziały się, że psu zostałoBY kilkanaście godzin życia: umierał z powodu ran i wysokiej gorączki. Dorota i Ola nazwały psa Mieszko, a ponieważ nie miały dokąd go zabrać, Ori wystąpiła w swojej tradycyjnej roli ostatniej deski ratunku i Mieszko pojechał do hoteliku jako podopieczny Domu Tymianka.

Takie są te historie psiego smutku. Dwie z serii jesiennych obfitości.

Psie smutki leczą się z ran i złych wspomnień i czekają na DOMY.

A zanim do nich trafią, bardzo proszą o pomoc w utrzymaniu (hoteliki, karma, dalsze koszty leczenia, szczepienia itp)