Oblicza sprawców, czyli sens pracy wyłożony w obrazkach

Przyszedł w ponury marcowy dzień, usiadł przed ogrodzeniem i było jasne, że zamierza zostać.
Patrzył w oczy Ori z pełnią zaufania: "Wiem, że mnie nie zawiedziesz", co w zestawieniu z zachowaniem psiej bandy z domu Tymianka (brak słów na określenie, jak odgrażały się intruzowi po drugiej stronie siatki) doprowadzało Ori do rozpaczy. Nie było szans na przekonanie tej obrzydliwej, rozwydrzonej, egoistycznej psiej hołoty (kto te psy tak rozpuścił?!), że Tymoteusz (bo było także jasne, że Tymoteusz ma tak na imię) powinien zamieszkać w domu Tymianka i z tragicznie smutnego samotnego psa przeistoczyć się w krótkim czasie w kolejnego rozpieszczonego, fatalnie wychowanego bachora.
To było 2 marca 2010 roku i tego dnia mały drewniany domek Tymianka oprócz tego, czym jest, czyli małym drewnianym domem Tymianka, stał się Domem Tymianka - rodzajem instytucji, która podjęła się opieki nad psami, które już w domu nie mogły się pomieścić.
Następnego dnia Tymoteusz pojechał do psiego hoteliku, stając się pierwszym Podopiecznym Domu Tymianka, a Ori przy okazji wypatrzyła Pucusia, przerażonego psa ze szczeniaczkowatym słodkim pyszczkiem, który szukał pomocy u człekokształta na stacji benzynowej i w mroźny śnieżny dzień został oblany wodą z węża. Pucuś zniknął w zadymce i udało się go odnaleźć i odłowić dopiero po trzech tygodniach.
Tymoteusz i Pucuś - oto sprawcy, a nawet Ojcowie Założyciele Domu Tymianka.
Tymek czekał na własny dom dwa miesiące, Pucuś aż pięć i jak na ojców założycieli przystało, obaj urządzili się znakomicie. Wspaniali opiekunowie, wielkie ogrody do biegania, a nawet urocze narzeczone na własność (bez obaw - dzieci nie będzie), czyli wszystko, co jest potrzebne do psiego szczęścia. Pucuś zakochał się bez opamiętania i od pierwszego wejrzenia (powąchania?) i konia z rzędem temu, kto odróżni, kto jest Pucusiem a kto jego ukochaną na dwóch ostatnich zdjęciach.
Te rewelacyjne ujęcia zakochanych zawdzięczamy Magdzie, opiekunce Puca w hoteliku. Ori ominęło szczęście oglądania tego spotkania, ale cóż, już się wypłakiwała, że nie może mieć Podopiecznych pod kwoczymi skrzydłami każdego dnia.
Tak czy owak, Ori świętuje sobie rocznicę. Zamierzała błysnąć aforyzmem albo chociaż złotą myślą, ale Czytelnicy zdążyli zapewne zauważyć, że myślenie nie jest jej mocną stroną.
Ori zje zatem batonik, a przemyślenia i odniesienia, którymi straszy Czytelniów od tygodnia, odłoży na tradycyjne jutro.