Bursztyn i zagadka psich uczuć

Prawie każdą historię mieszkańca domu Tymianka można by rozpocząć od słów: pewnego dnia na drodze Ori pojawił się... I tak pewnego majowego dnia na zakurzonej wiejskiej drodze pojawił się przerażony brązowy pies w czerwonej obroży, przypominający z wyglądu boksera. Był to dla Ori rok "psiej obfitości", jej stan psiego posiadania został akurat świeżo wzbogacony o Fafkę z ruchliwym potomstwem oraz łaciatą Pysię i nowy pies był jednym z ostatnich marzeń, jakie wtedy snuła. Postanowiła nakarmić psa i z bólem serca nie przyjąć go pod swój dach (którego zresztą wówczas nie miała). Wyjątkowo trudna sytuacja życiowa w pełni usprawiedliwiała tę decyzję. Jak Ori postanowiła, tak też uczyniła - nakarmiła psa i nazwała go Bursztynem. Wyjatkowo piękny odcień brązowej sierści w pełni usprawiedliwiał ten wybór imienia. Pozostałe psy były tak zaskoczone bezczelnym uczynkiem Ori, że przyjęły Bursztynka życzliwie do stada, podobno zresztą psy nie potrafią liczyć. Bursztyn zachowywał się taktownie, okazywał szacunek starszym braciom, a wesoło bawił się z młodszymi i psy pośród bujnej majowej zieleni biegały szczęśliwe jak pierwsze stworzenia w Raju.

Pojawił się wszakże wąż, który ukąsił w serce Pufiego, pieska mającego przez lata pozycję w stadzie tak nikczemną, że psy z pewnością posyłałyby go po piwo, gdyby Ori nie wymagała od nich bezwzględnej abstynencji. Wąż ów podszepnął miłemu dotąd i łagodnemu Pufiemu, że oto nadarza się okazja, by wspiąć się w hierarchii o szczebelek wyżej, wystarczy tylko stąpnąć po karku Bursztyna. Pufi zaczął wspinaczkę, bezwzględnie dręcząc Bursztyna, gryząc go i maltertując z coraz większą przyjemnością. Ori próbowała wszelkich metod perswazji i ratunku, szukała dla Bursztyna nowego domu - z oczywistym rezultatem! - zapraszała do mediacji psiego trenera, nic nie było w stanie zmienić postawy Pufiego. Pozostało jedno - rozdzielić psy. I wtedy Ori zetknęła się z zadziwiającą dla niej zagadką pisch uczuć: szczęśliwy na początku, pieszczony i hołubiony Bursztyn zaczynał szybko tęsknić za Pufim...

Po dwóch latach tej dziwnej przyjaźni psy są nierozłączne, Pufi złagodniał, gryzie Bursztyna od niechcenia i przypomina to pocałunki na do widzenia u mocno znudzonego sobą małżeństwa.

Po każdym gryźnięciu starannie i czule wylizuje Bursztynka, który poddaje się tym zabiegom bez sprzeciwu. Ori nie wie, czy z przyjemnością, ponieważ Bursztyn ma przy tym bardzo zagadkową minę.