Goście w domu Tymianka

Ori nie wywlekałaby sprawy swoich gości publicznie, gdyby nie fakt, że zawdzięcza ich blogowi!
A było tak: najpierw Dorota zaczęła czytywać blog, potem napisała do Ori przemiły list, a w trakcie prowadzonej korespondencji okazało się, że panie mają sobie tyle do opowiedzenia o zwierzętach, ludziach i świecie, że Dorotka zapakowała do samochodu część rodziny, czyli męża i córeczkę (dwa koty zostały w domu) i dzielni ci ludzie wybrali się w podróż, by stawić czoło mieszkańcom domu Tymianka.

Ori musi uczciwie napisać, że główny mieszkaniec domu, Tymianek, nie okazał nadmiernej serdeczności: ledwie raczył się pokazać, prychnął i nie pozwolił się pogłaskać. Pozostali domownicy byli znacznie milsi, a prym w byciu miłym wiódł Naczelny Miś domu, Orionek.

Wizyta zaczęła się z wigorem, gdyż samochód gości wjechał po ciemku w ulubioną jamę Snupiego

(okolice domu Tymianka oświetlone są romantycznie blaskiem gwiazd i księżyca jedynie) i wszyscy przeżyli chwile grozy, sądząc, że śliczne błyszczące auto trzeba będzie wydobywać stamtąd wielką koparką. Zbyszek, właciciel nieszczęsnego pojazdu, pokazał wielką klasę, nie okazując zniecierpliwienia i przy pomocy liny i Pana Tymianka samochód został uratowany.

Sześcioletnia Kasia, która niecierpliwie wyczekiwała na spotkanie ze znanymi ze zdjęć psami, przestraszyła się ich rzeczywistego wzrostu. Wyobrażała sobie małe pieski, które będzie można wziąć na kolana, a psy przy jej drobnej figurce wygladały raczej jak stado kucyków.

Zabarykadowała się więc w domu i po chwili zażyczyła sobie "jednego psa, ale najmniej skoczliwego". Najmniej skoczliwy jest oczywiście Orionek, gdyż jego skoczliwość dawno została pokonana przez znakomity apetyt. Orion jednak nie miał ochoty na zabawę z Kasią, zapałał bowiem od pierwszego wejrzenia miłością do Zbyszka, Kasia zdecydowała się więc na towarzystwo innych psów, a co z tego wynikło, widać na zdjęciach...

Ori przestała w ogóle istnieć dla swoich ukochanych stworzeń. Goście przywieźli wszystkim piękne prezenty, dla psów przysmaki, jakich nie mają na codzień, więc Kasia i Dorotka chodziły przez cały czas oblepione przez wyczekujące pyszczki.

Goście trafili na jedyny deszczowy dzień września i Ori nie mogła pokazać im uroków okolicy.

Ale następnego ranka, gdy panowie odsypiali prezent przywieziony dla Pana Tymianka, trzy niezłomne dziewczyny uzbrojone w parasole i dwie obronne suki: Nukę i Fafkę, wybrały się na spacer. Kasia - mały różowy krasnoludek - dzierżyła smycz z Nuką, a deszcz kapał i kapał na park, staw i łabędzie...

Teraz Ori podsumuje ten opis zupełnie prywatną odezwą: Dorotko, Kasiu, Zbyszku - jesteście wspaniałymi ludźmi i bardzo Wam dziękuję, że staliście się dla nas ludźmi bliskimi.

Odezwa numer dwa: ludzie, piszcie blogi, odnajdujcie się dzięki nim, zyskujcie przyjaciół o podobnej wrażliwości i postrzeganiu świata!

Ori poznała także osobiście wspaniałą Renatę ze Szkocji, wkrótce autorkę książki, a "nieosobiście" kilka kobiet mądrych, dobrych, wrażliwych, dzięki którym jest jej - co tu kryć - lepiej na świecie.

(Fanfary, bukiety, salwy w tle)