Co się dzieje w koszyku oraz refleksyjna Ori

Podczas gdy Ori żegna i wita pory roku, popadając przy tym w poetycką melancholię, są w domu Tymianka istoty, które przechodzenia lata w jesień w ogóle nie dostrzegają. Mają ważniejsze sprawy na głowie. A to w koszyku pojawiają się jabłka, a to mucha przysiada na słonecznej stronie stołu i nie daje się złapać, to znowu przewraca się koszyk wypełniony szczelnie kotem i można swoje łapki obejrzeć z zupełnie nowej perspektywy.

"Refleksyjna Ori" w tytule oznacza natomiast, że Ori znowu się zamyśliła, a co więcej, pragnie się owocami owych przemyśleń podzielić z tymi, którzy będą mieli ochotę to czytać. Przemyślenia zainspirowała Joanna, która na ogół sama szuka inspiracji, a przy okazji mimochodem je rozsiewa. Tym razem przypomniała o istnieniu Dnia Bloga, a ponieważ do tematu dorzuciła się Kass, świetując swoją "pierwszą rocznicę", Ori poczęła się zastanawiać, co dobrego jej samej przyniósł pomysł przeniesienia domu Tymianka w świat wirtualny.

Po pierwsze - aczkolwiek za to określenie powinno się nakładać na piszących surowe kary - poznała wspaniałe osoby. Naprawdę wspaniałe, czyli dobre, wrażliwe, mądre, pełne ciepła i twórcze. Szczególnie teraz, gdy zajmuje się ciężko chorą Fetką i od dwóch tygodni nie wysunęła nosa poza furtkę ogrodu i gdy los postanowił jej dorzucić jeszcze sporo innych zmartwień, żeby jej się od nadmiaru szczęścia nie przwróciło w głowie, nie wyobraża sobie, jak by to zniosła, gdyby nie wsparcie blogowych i "przyblogowych" przyjaciółek, które cierpliwie wysłuchują, pocieszają, doradzają i rozśmieszają.

Po drugie - dzięki wpłatom blogowych dziewczyn dalamtyńczyk Kobi, odebrany okrutnej włascicielce, znalazł na kilka miesięcy przyjazny azyl w hoteliku dla zwierząt, a niedawno pojechał do nowego domu w Grudziądzu.

Po trzecie - Ori podziwia niewiarygodne talenty dziewczyn, które potrafią robić takie rzeczy i mają tyle życiowej energii, że Ori po prostu nie rozumie, jak to możliwe. Szczególnie Eliza przesadza z mnogością talentów i Ori okropnie jej zazdrości, bo sama nie umie nic, po prostu nic!

Po czwarte, piąte i dziesiąte... tego już Ori nie napisze, bo nikt nie będzie miał cierpliwości czytać.

Ale pozwoli sobie zacytować Cedrę, która tak ślicznie napisała... albo nie, kto chce wiedzieć, niech sobie sam przeczyta, co napisała w pierwszym poście Pejzażu sentymentalnego!













Natenczas Ori uwalnia Was od swoich przemyśleń i DZIĘKUJE, ŻE JESTEŚCIE!