Przypadki kota Aksamita

- Gdyby Aksamit był człowiekiem, na pewno pisałby wiersze - stwierdził Pan Tymianka, przyglądając się kotu drzemiącemu na ulubionym kawałku drewna na werandzie. Nawet w tej pozycji wyglądał dostojnie.

- Nie wiersze - powiedziała Ori - Aksamit pisałby eseje.

Minęło 15 lat, odkąd mały, wyrzucony na warszawskie osiedle kotek zdecydował się na wspólne życie z Ori i odtąd towarzyszył jej w nie zawsze spokojnych kolejach losu. Czy można jego decyzję nazwać świadomą, pozostaje kwestią wątpliwą. Po prostu z wdzięcznością ulokował się na rękach, które podniosły go, przestraszonego i bezradnego, z brudnego betonowego chodnika i uwił sobie w mieszkanku i sercu Ori trwałe gniazdo. Przyzwyczaił się zresztą do Ori jak, nie przymierzając, stary mąż i przywykł traktować ją jako napełniaczkę miseczek, otwieraczkę drzwi, dostarczycielkę poduszek, ewentualnie jako w miarę wygodny mebel, na którym można przysiąść i pozwolić podrapać się pod brodą. Miesiąc temu Aksamit ciężko zachorował, do połowy sparaliżowany spędził trzy dni w zwierzęcym szpitalu podłączony do kroplówki, a Ori wypłakała w tym czasie wszystkie łzy, jakimi dysponowała i schudła o kilka kilogramów, ale raczej nie poleca nikomu takiej metody odchudzania. Pan Bóg zlitował się tym razem nad Ori, Aksamitek po powrocie ze szpitala zaczął powoli odzyskiwać sprawność i siły, a ogrom tkliwości, jakiej w tym czasie doświadczył od Ori i od Pana Tymianka sprawił, że również zaczął okazywać im więcej serdeczności. Denerwuje go wprawdzie nadopiekuńczość Ori, bowiem należy ona do tego typu kobiet, które zawsze, ale to zawsze przed wyjściem ukochanego z domu zapytają, czy włożył czapkę, a to zmęczy każdego prawdziwego mężczyznę, a co dopiero prawdziwego kota. Aksamit traktuje jednak śmiesznostki Ori z wyrozumiałością i czasem wynagradza jej starania dobrym humorem: zjada całą miseczkę wątróbki, a nawet układa się w nocy na poduszce Ori, przytula niby mimochodem i cichutko mruczy...