Madonna w niebieskim płaszczu

Marznie Madonna

w płaszczu niebieskim.

U stóp Madonny drży pies.

Uroń, Madonno,

nad pieskiem tym łezkę.

Nade mną uroń też...

Od razu krzepiące wyjaśnienie: piesek, którego Ori spotkała siedzącego pod kapliczką, był dobrze odżywionym mieszkańcem pobliskiego domu i nie drżał bynajmniej - drżenie to już licentia poetica w wykonaniu Ori.

Ale przy innej kapliczce mógł siedzieć inny pies, więc prośba do Madonny zawsze może się przydać... Szczególnie jednak może się przydać w odniesieniu do Ori, która postanowiła stawić czoła listopadowej aurze i dosmucić. Czy ktoś pamięta Dosmucacza z Kabaretu Starszych Panów? Niezwykła ta postać za niewielką opłatą dosmucała obywateli ogarniętych czczą radością. Ori jako jednostka szlachetna podejmie się roli Dosmucacza zupełnie za darmo. Zgromadziła w tym celu pęk fotografii późnojesiennych przesiąkniętych mgłą i deszczem, dołożyła przeraźliwie smutny wierszyk, lecz jeśli ktoś czuje się jeszcze niezbyt dokładnie dosmucony, to Ori ma specjalny rarytas: fragment poezji straszliwie tchnącej rozpaczą. Kiedy bowiem Ori miała lat w porywie do 16, mniej więcej od końca września trzaskała jeden po drugim wiersze przepełnione bólem istnienia (w tym wieku ból istnienia jest dotkliwy, prawda?), w których roiło się od spadających w błoto liści, nagich gałęzi smaganych wichrem i tym podobnych potworności.

I oto Ori, szperając po pudłach i szufladach ze skarbami, trafiła na wersy, które ją - po latach! - zdumiały i prawie spadła z krzesła ze śmiechu, czytając tchnące ostatecznym przygnębieniem słowa:

w parku rozdeszczona szarość czyha,

w lasach umierają stare grzyby.

Ori nie potrafi wytłumaczyć, skąd u niej wtedy wzięła się ta głęboka empatia wobec starych grzybów, ale ma nadzieję, że zostaliście dosmuceni w stopniu, który Was zadowala.

Na upragniony koniec propozycja odsmucenia. Nie ma lepszego odsmucacza niż wesoła reklama, Ori jednak nie zareklamuje się tym razem jako pełna szczęścia osoba, która po założeniu cudownej lokaty w banku umyła się wreszcie mydłem i wszystko to zakąsiła gadającą margaryną
Nie. Ori zareklamuje swój wesoły utwór - nie przesadzajmy, że od razu literacki - umieszczony na wspólnym blogu Gospodyń Wiejskich www.zieloneliteratki.blogspot.com.

Ponieważ Ori dostała mnóstwo maili z wyznaniami, że osoby czytające o Anieli wpuszczającej dusze do nieba płakały ze śmiechu, nie widzi powodu, aby nie zareklamować tej uroczej opowiastki. Opowiadania pozostałych Gospodyń są dużo mądrzejsze, ale smutne, więc każdy może znaleźć dla siebie coś miłego "do poczytki"