Najsmutniejsza wiadomość

Okruszek umarł wczoraj wieczorem.

Mieliśmy go przez trzy tygodnie i trzy dni.
Chyba nigdy dotąd nie spotkałam nikogo, kto byłby na takim dnie nędzy, tak niewiarygodnie sponiewierany przez los, tak samotny i bezbronny.
Próbowaliśmy przez trzy tygodnie dać mu tyle miłości, ile powinien był dostawać przez całe długie życie. Wierzyliśmy, albo raczej ja naiwnie wierzyłam, że w ten sposób uda się przechytrzyć chorobę, przegnać ją i wytargować od Niebios jeszcze kilka miesięcy.
Okruszek odwdzięczył się nam dobrym samopoczuciem i próbą powrotu do zdrowia, ale sił starczyło mu na bardzo krótko.
Umarł jako ktoś bardzo kochany, ważny, opłakany, jako CZYJŚ pies, przytulony, pożegnany i pochowany z wielkim szacunkiem.